|
Ta strona korzysta z plików cookies, zgodnie z Polityką Cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na działanie plików cookies, w zakresie zgodnym z bieżącymi ustawieniami Twojej przeglądarki internetowej. Kliknij przycisk "Polityka cookies" aby zapoznać się z jej treścią lub przycisk "Zamknij" aby ta informacja nie pojawiała się więcej.
|
|
Dziurawiec (Hypericum perforatum) - krziżewé zelé, arnika; bňżé drzéwkň; kňscelnica; bňżôkrewka
CHARAKTERYSTYKA
Zielę o charakterystycznych „dziurawych” liściach - patrząc pod słońce, można owe prześwity doskonale dostrzec. W tych miejscach znajdują się zbiorniki cennych olejków eterycznych. Surowcem zielarskim dziurawca są żółte kwiatostany. Kwitnie na łąkach od czerwca do września. Ciepłolubny. Zawiera czerwony barwnik hiperycynę – dlatego olej przyrządzany na bazie tego ziela ma wyraziście krwisty kolor.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Ziele posiada działanie żółciopędnie i żółciotwórcze. Pomaga w zaburzeniach trawienia i chorobach wątroby, działa rozkurczająco na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, dróg żółciowych. Skutecznie też wspiera w stanach depresyjnych i poprawia wydajność intelektualną. Olej dziurawcowy przyspiesza gojenie ran. Zwiększa jednak wrażliwość na promienie słoneczne, dlatego trzeba zachować ostrożność przy jego przyjmowaniu, zwłaszcza latem.
W medycynie ludowej
Na Kaszubach piło się go między innymi na wątrobę i żołądek. Słowo krziż, od którego pochodzi kaszubska nazwa ziela, to potoczna nazwa kręgosłupa – stąd podejrzenie dzisiejszych zielarzy i zielarek, że olej z dziurawca mógł być stosowany na dolegliwości bólowe (D. Grądzka). Na pewno zielę namoczone w spirytusie przykładane było na rany (A. Fischer) oraz w postaci herbaty stosowane „przeciw bólom wewnętrznym, które lud nazywa bólami macicy tak u mężczyzn, jak u kobiet” (A. Fischer). Konie, które chorowały, karmiono na Pomorzu dziurawcem (M. Radomski). Wykonywano też napary przeciw suchotom (M. Kwaśkiewicz).
OBRZĘDY I ZWYCZAJE
Obowiązkowo zbierany na św. Jana (w innych rejonach nazywany jest nawet „świętojańskim zielem”) nabierał szczególnych właściwości zdrowotnych i magicznych. Jako sładnikie wianków okadzano nim na przykład chore zwierzęta domowe. Dodawany do bukietów na Matki Boskiej Zielnej, również wtedy święcony, nabierał specjalnej mocy.
Przyroda jest najważniejsza! Przyroda to przygoda! Bezpośredni kontakt z przyrodą! Przyroda po pierwsze! Cała reszta jest potem ...